Greinasafn - Frjálsir pennar

Að undanförnu hefur umræða um fordóma verið fyrirferðarmikil í íslenzku samfélagi.  Ekki er alveg ósennilegt að fyrirferðin tengist því þungunarástandi sem jafnan skapast þegar þingkosningar eru í nánd.  Stjórnmálaflokkarnir vilja fá að vita hvaða fylgi þeir „eiga" tryggt svo markviss sókn megi hefjast í fylgi annarra flokka.  Engan afla virðist lengur að hafa á grunnslóð og því er nú sótt á djúpið.Jæja, og hvað er konan að fara?  Enginn kannast við að hafa fordóma af því það er svo ljótt.  Fólk vill hafa opna umræðu, horfast í augu við staðreyndir eða er bara raunsætt.  Orðræðan undanfarnar vikur hefur einkum snúizt um fjölgun útlendinga á Íslandi.   Sumir eru reyndar svo hræddir við að verða ásakaðir um fordóma að þeir geta ekki einu sinni sagt útlendingar, heldur tala um fólk af erlendu bergi brotið, með mismunandi beygingarárangri á þessu þjála orðasambandi.  Skrauthvörfin eru margvísleg.Það er ekki nokkur maður sem gengst við því að hann vilji hafa Ísland fyrir Íslendinga - einvörðungu -.  Nei, en áhyggjur af því að við getum ekki tekið nógu vel á móti útlendingum, sem hingað koma til starfa, flæða úr gæðabrjóstunum.  Þetta minnir á stórkostlegar áhyggjur ýmissa þegar fjölgaði börnum frá Asíu sem ættleidd voru af íslenzkum foreldrum.  Það var nefnilega svo hætt við því að þeim yrði strítt og þau gætu ekki samlagazt innfæddum.  Froðusnakkið er óendanlegt.Auðvitað þurfum við að standa miklu betur að móttöku og dvalarkjörum útlendinga sem hingað koma til náms og starfs.  Fyrst og fremst þarf verkalýðshreyfingin að standa sig gagnvart því sem lýtur að vinnumarkaði; að ekki verði um fjárhagslegt eða félagslegt undirboð að ræða.  Formaður Bandalags starfsmanna ríkis og bæja benti réttilega á það við setningu 41.

Það hefur verið dálítið sérstakt að fylgjast með viðbrögðum héðan og þaðan við þeirri tilraun sem formaður Framsóknarflokksins gerði nýlega til að losa sig við einn versta erfðagripinn í búinu sem Halldór Ásgrímsson lét honum eftir í sumar.

Heill og sæll. Þú hefur beðið mig um að senda þér nokkrar ljóðlínur, sem ég fór með á fundi í Hafnarfirði á dögunum.

Þótt ég skammist mín ekki neitt sérstaklega fyrir það að þjóð mín sé yfirleitt hálf, þá skammast ég mín svo sannarlega fyrir þann helming hennar sem styður helmingaskiptaveldið.Ég sagðist í sjónvarpsviðtali um daginn, ekki vilja þurfa að skammast mín fyrir að vera Íslendingur, sagði að ég væri búinn að fá nóg af spillingunni og ætlaði af þeim sökum að stökkva í stjórnmálin og bjarga því sem ég get hugsanlega bjargað.Ég hef þurft að hugleiða skömmina oft og mörgum sinnum í þeirri stjórnartíð sem brátt er á enda.

Sú lýðræðislega ákvörðun bæjarstjórnarinnar í Hafnarfirði 2002, að Hafnfirðingar skyldu fá að kjósa um allar stórar ákvarðanatökur bæjarins eru þakkarverðar og ómetanlegar.

Okkur er uppálagt að sýna góðvild og fyrirgefa þeim sem gert hafa á okkar hlut. Okkur er sagt að það sé heilbrigt að menn fái uppreist æru, jafnvel þótt eftir brautum klíkunnar sé farið.

Þessi kvikindi eru út um allt.  Alveg sama hvar maður kemur.  Þú kemur í strætó og spyrð um einhvern stað og mætir algeru skilningsleysi.  Þú kemur í búð og spyrð t.d.

Enda þótt Jón Magnússon lögmaður og Magnús Þór Hafsteinsson þingmaður séu ekki endilega heppilegustu mennirnir til að hefja umræður um „útlendingavandamálin”, vegna þess að óneitanlega örlar á óæskilegri þjóðrembu hjá þeim, þá er alveg ástæðulaust fyrir „virta” stjórnmálamenn” eins og Steinunni Valdísi óskarsdóttur, að fara á límingunum þótt þeir taki til máls um efnið.