Vinur er sá er til vamms segir.

Íslensk stjórnvöld tóku upp formlegt stjórnmálasamband við Palestínu 29. nóvember 2011. Í framhaldinu samþykkti Alþingi Íslendinga Palestínu sem frjálst og fullvalda ríki 15. desember sama ár. Spurningin er, fylgdi þessari ákvörðun ekki einhver ábyrgð? Eins og til dæmis að rísa upp með kröftugum yfirlýsingum og samstöðu með þjóðum sem verja vilja sjálfstæði og frelsi Palestínu og þeirrar þjóðar sem landið byggir. Í bernsku var mér kennt að standa með þeim sem minna mega sín. Það á sannarlega við um þetta litla land, land sem er fótum troðið af máttugum herveldum og þjóðin, menn, konur og börn, sölluð niður í þjóðarmorði sem vart á sinn líka í sögunni. Opinberlega yfirlýst markmið stjórnvalda í Ísrael er að þurrka palentísku þjóðina út með öllum ráðum. Er það ásættanlegt að íslensk stjórnvöld segi nánast ekki orð Palestínu til varnar?

Mér finnst það sorglegt að íslensk stjórnvöld skuli ekki stíga fastar til jarðar í þessu máli til dæmis með því að fylkja sér með löndum eins og Írlandi sem hefur verið í fararbroddi nágrannalanda okkar í mótmælum gegn því sem er að gerast í Palestínu. Við gætum hrist af okkur slenið og sameinast Írlandi í viðleitni þeirra. Stutt þessa nákomnu nágranna okkar kröftuglega með skýrri og kröftugri rödd íslensku þjóðarinnar, hvenær og hvar sem tækifæri gefst, á þingum og alþjóða samkomum, rödd til varnar aldeilis fáheyrðu ofbeldi Ísraels studdu af öflugustu herveldum vestursins.

Það getur þurft kjark og þor til að framfylgja hinu fornkveðna: “Vinur er sá er til vamms segir” sem þýðir að að vinur sé sá sem leyfir sér að benda á það sem betur mætti fara í fari vinar, nokkuð, sem getur þurft kjark til. Ég vona að stjórnin okkar nýja hafi kjark til að segja vinum okkar, vestrænu herveldunum, að stuðningur þeirra við þjóðarmorðið sem viðgengst á palentísku þjóðinni sé glæpur sem þýði ekkert minna en samsekt í glæp gegn mannkyninu.

.