MINNIR ÓÞÆGILEGA Á NASISMANN

Í Þýskalandi nasismans var framinn einhver hrikalegasti glæpur mannkynssögunnar. Fórnarlömbin voru gyðingar, sem voru ofsóttir og myrtir milljónum saman – haldið í fangabúðum og sendir í gasklefa til slátrunar. Í aðdragandanum voru þeir látnir gjalda kynþáttar síns og trúar, sviptir eignum sínum og öllum mannréttindum. Gyðingagettóin, þar sem gyðingar voru lokaðir inni, aðgreindir frá öðrum manneskjum, niðurlægðir og kúgaðir á alla lund eru okkur flestum ofarlega í huga og mega aldrei gleymast. Eftir að nasisminn hafði verið brotinn á bak aftur spurðu menn hvernig þetta hafi getað gerst. Spurt var: Hvers vegna sagði enginn neitt? Vissulega andæfðu margir og hefði verið nær að spyrja, hvers vegna andmæltu ekki allir?
Þessi spurning brennur á vörum þeirra sem fara nú með opin augun um Palestínu. Hvers vegna stöðvar heimsbyggðin ekki mannréttindabrotin í Palestínu?

Í dag fórum við ferðafélagarnir, Eiríkur Jónsson, formaður Kennarasambands Íslands, Borgþór Kjærnested, fulltrúi félagsins Ísland Palestína, ásamt undirrituðum til Hebron. Þar var myndin tekin sem birtist í upphafi þessa pistils, einnig sú sem er hér við hliðina.
Myndirnir eru  teknar í bæjarhverfi Palestínumanna; hverfi sem er sérstakt um margt. Árið 1979 hófu strangtrúaðir gyðingar landrán í borginni. Þeir höfðu sama hátt á og annars staðar, fluttu fyrst inn gáma sem þeir bjuggu í, reistu síðan hús á hæstu hæðinni í borginni og hófu að því búnu skipulegar ofsóknir á hendur nágrönnum sínum.
Til þessa nutu þeir dyggilegrar aðstoðar ísraelska hersins. Hann hefur nú umgirt svæðið og fær enginn að fara inn á það nema þeir sem þar búa. Palestínumenn í hverfinu geta til dæmis ekki boðið til sín gestum úr öðrum hverfum Hebron, sem kaldhæðnislega þýðir Vinskapur. Við fengum að fara inn á svæðið enda ekki Palestínumenn! Við fórum þangað í fylgd með starfsmönnum Alkirkjuráðsins, sem sinna því verkefni að fylgja börnum í hverfinu í skóla. Þau eru nefnilega ekki óhult fyrir aðkomugyðingunum, sem iðulega gera aðsúg að þeim með grjótkasti og barsmíðum. Hinar andlegu ofsóknir eru ekki síður alvarlegar og nægir þar að vísa í áletrunina á veggnum við skólalóð palestínsku barnanna: Setjum Arabana í gasklefann.
Áður voru 300 börn og unglingar í skólanum. Nú eru nemendur 90 talsins.

Smám saman er hverfið að tæmast. Fallegt íbúðarhús við skólalóðina sem sést hér að ofan var yfirgefið ásamt öllu innbúi. Íbúarnir þoldu ekki álagið.
Undir hæðinni beint undir íbúðum aðkomu Zíonistanna voru áður stræti með blómlegum markaði. Hin nýja herraþjóð sem bjó um sig fyrir ofan strætið henti rusli og úrgangi niður á strætið. Reynt var að verjast þessu með því að setja net yfir verslunargötuna og hreinsa úr því eftir hendinni. Það var hægara sagt en gert. Þarna safnaðist því rusl og rotnaði þegar á það skein sól og lagði dauninn frá því í hitum og rigningarveðri. Það er illur þefur af Aröbum, var þá sagt í háhæðum.

Eitt lítið dæmi, en þó stórt í daglegu lífi fólks, um ofbeldið er aðkoman að skólanum í þessu hverfi. Fyrr á tíð gengu börnin upp steyptar tröppur. Þar hefur nú verið komið fyrir gaddavír sem enginn fer yfir. Í þrjátíu metra fjarlægð frá þessum tröppum eru gamlar hlaðnar steintröppur, erfiðar yfirferðar, sérstaklega í rigningu. Þær eru nú eina aðkoman að skólanum fyrir börnin og kennarana sem nágrannarnir segja að helst eigi heima í gasofni. Þessum veruleika stóðum við frammi fyrir í dag og við spurðum: Hvernig í ósköpunum stendur á því að fréttamiðlar, og þá ekki síst sjónvarpsstöðvar, koma ekki hingað á vettvang og segja heimsbyggðinni frá þessu? Hvers vegna hrópar ekki allur heimurinn einum rómi gegn þessu ofbeldi, þessum nýja nasisma?

        
Góðu tröppurnar til vinstri eru lokaðar fólki með gaddavír en því er ætlað að nota tröppurnar til hægri.

Ísraelar ætla að komast yfir alla Palestínu

Að mati okkar ferðafélaganna leikur ekki nokkur vafi á því að Ísraelsmenn ætla sér að komast yfir alla Palestínu. Engin alvara er að baki yfirlýsingum um að vilji sé til að semja um réttlátan frið. Án utanaðkomandi þrýstings munu Ísraelar ekki gera það. Reyndar nægði það eitt að Bandaríkjamenn létu af stuðningi sínum við Ísrael og þvinguðu þá þannig til stefnubreytingar. Á því er hins vegar lítil von, alla vega í bráð, svo sterkir og áhrifamiklir innan bandaríska stjórnkerfisins eru harðlínu Zíonistar. En hvers vegna leyfa menn sér að fullyrða annað eins og að stjórnvöld í Ísrael vilji ekki semja á forsendum réttlætis?
Í fyrsta lagi bera landránsbyggðirnar þess vott til hvers vilji Ísraela stendur. Á Vesturbakkanum eru nú 176 landránsbyggðir og á Gaza svæðinu eru gyðingar að hasla sér völl. Jafnvel þótt þeir hyrfu algerlega frá Gaza þá er það svæði dauðadæmt að öllu óbreyttu. Og hér er komið að kjarna máls. Öll viðleitni Ísraela miðast að því að brjóta niður allt innra stoðkerfi Palestínu. Þegar ráðist var á Ramallah í upphafi núverandi ofsóknarhrinu, svo dæmi sé tekið, var sú stofnun sem samsvarar Hagstofunni og Tryggingastofnuninni okkar eyðilögð. Þetta var gert til að lama samfélagið. Þegar ráðist hefur verið inn í skóla eru tölvur skipulega eyðilagðar. Áður hefur verið lýst hvernig menntakerfið er lamað með því að torvelda kennurum að komast til vinnu. Ljóst er að sérstök áhersla er lögð á að draga máttinn úr unga fólkinu, torvelda því möguleika á að menntast og afla sér lífsviðurværis. Heilbrigðiskerfið er eyðilagt með sama hætti. Samgöngukerfið er einnig gert óvirkt, með hliðum og eftirliti. Fólki er þröngvað að skilja farartæki sín eftir og halda áfram fótgangandi eða í leigubíl handan hliðsins. Þetta er dýrt og eyðileggur verslun. Góðum vegum er skipulega spillt. Sturtað yfir þá haugum af jarðvegi eða þeir sundurgrafnir.

Á vegunum eru merkingar einvörðungu til byggða þar sem gyðingar búa. Ekki til byggða Palestínumanna! Svona er hægt að halda áfram endalaust. Og ekki má gleyma vatninu. Nánast alls staðar í Palestínu ná Ísraelar undir sig vatninu og selja síðan Palestínumönnum þeirra eigið vatn dýrum dómum. Í Hebron sögðu starfsmenn hjálparstofnana okkur frá því að í borginni skömmtuðu Ísraelar vatnið – alltaf af skornum skammti, það er að segja til Palestínumanna. Þeir minntust þess að í hverfi þar sem Ísraelar bjuggu öðrum megin götunnar og Palestínumenn hinum megin, hafi í miklum vatnsskorti, þar sem Palestínumenn höfðu ekki vatn til drykkjar, mátt heyra börn busla í sundlaugum og grasbletti úðaða í gyðingahverfunum. Þetta er skýringin á því að menn vantreysta hernámsþjóðinni að semja um réttlæti.
Er að undra að að tekjur í Palestínu hafi dregist saman um þriðjung á undanförnum þremur árum? Er að undra að fjárfestar hafi horfið á braut? Er að undra að þjóðin sé að bugast undan andlegu álagi. Er að undra að Palestínumenn horfi til heimsbyggðarinnar með beiðni um hjálp. En er ekki undarlegt að nánast engin viðbrögð komi við þeirri hjálparbeiðni. Hvers vegna stöðvar heimsbyggðin ekki mannréttindabrotin í Palestínu?