Ný-Straussismi er ekki hugtak í mikilli almennri notkun, þrátt fyrir að eiga tilkall í þann titil að vera sú hugmyndafræði sem hefur haft mest áhrif á heimspólitík síðustu áratuga, ekki síst eftir að hafa þróast í hina betur þekktu „Ný-íhaldshyggju“ (Neo-conservatism). Nýjasta dæmið um stóra heimsviðburði sem hægt er að rekja að hluta beint til Ný-Straussistahreyfingarinnar eru þær hörmungar sem ríkja nú í Austur Evrópu. Til að skilja betur þessi tengsl er nauðsynlegt að fara nokkuð ítarlega yfir sögu þessarar hreyfingar.

Ný-Straussismi á rætur sínar að rekja til kenninga þýsk-bandaríska stjórnspekingins Leo Strauss (1899–1973), sem kenndi lengst af við University of Chicago. Hann lagði í kennslu sinni áherslu á fornklassíska heimspeki, siðferðilega raunsæishyggju og duldar merkingar í textum (“esoteric writing”). Strauss gagnrýndi sósíalisma, frjálslyndi og rökhyggju fyrir að brjóta niður siðferðilegan grundvöll Vesturlanda og hélt því fram að stöðugleiki og dyggð krefðust leiðtoga sem skildu æðri sannindi sem almenningur væri ófær um að meðtaka. Almenningi ætti að stýra í rétta átt, til dæmis með áróðri.

Leo Strauss. Mynd frá greinasafni Thierry Meissan.

Þessi heimspekilega nálgun lagði hugmyndafræðilegan grunn að bandarískri ný-íhaldsstefnu (neoconservatism), sem varð til sem pólitísk hreyfing meðal fyrrum frjálslyndra fræðimanna á sjöunda og áttunda áratugnum sem snerust gegn bæði vinstristefnu sjöunda áratugarins og raunsæishefð í alþjóðasamskiptum. Aðdáendur Strauss, á borð við Paul Wolfowitz, Abram Shulsky, William Kristol og Allan Bloom, fléttuðu heimspeki hans saman við hernaðarhyggju og siðferðilega tvíhyggju þar sem Bandaríkin voru talin bera siðferðilega skyldu til að beita hernaðarmætti sínum til að breiða út lýðræði og vernda vestræna siðmenningu. Þetta leiddi til mótunar ný-íhaldsstefnunnar sem áhrifamikils arms í bandarískri stefnumótun, sérstaklega eftir lok kalda stríðsins, og varð grunnstoð í afskipta- og íhlutunarstefnu Bandaríkjanna um heim allan (Drury, 2005; Kristol, 1995; Dorrien, 2004).

Tengsl ný-Straussisma við Síonisma eru einnig mikilvægur og órjúfanlegur hluti þessarar hugmyndafræði. Strauss sjálfur tók virkan þátt í þýsku Síonistahreyfingunni á millistríðsárunum og sýndi Ísraelsríki óbilandi og dyggan stuðning, sem margir lærisveinar hans tóku upp. Í ný-íhaldsstefnunni varð stuðningur við Ísrael að einni af meginstoðum hennar, með áherslu á hernaðarlegt samstarf, sameiginlega andstöðu við það sem þeir kynntu sem íslamska öfgastefnu og mótstöðu gegn „sameiginlegum óvinum“ vestrænnar siðmenningar. Þessi tenging við Síonisma mótaði bæði utanríkis- og öryggisstefnu ný-íhaldsmanna, einkum eftir stofnun hugveitunnar „Project for the New American Century“, þar sem stefnt var að því að vernda og efla vestræna áhrifasvæði með öllum ráðum, þar á meðal í gegnum bandalagið við Ísrael (Drury, 2005; Mann, 2004).

Richard Perle, sem fékk viðurnefnið „the prince of darkness“, var meðal annars helsti kennismiður skýrslunnar „A clean brake: A new strategy for securing the Realm“ sem unnin var til að móta framtíðarstefnu Ísraels árið 1996. Í henni er m.a. hvatt til árása og stjórnarskipta í Írak og Sýrlandi, að eyða vinstriöflum úr Síonistahreyfingunni, að losa sig við PLO og hefja enn árásargjarnari stefnu gagnvart Palestínumönnum þar sem áhersla væri á „pre-emptive“ árásir.

„Svo legg ég til að Moskva verði lögð í eyði“

Andstaða við Sovétríkin, og síðar Rússland, var önnur af algjörum grundvallarforsendum ný-Straussískrar hugmyndafræði. Í þeirra augum táknuðu Sovétríkin ekki aðeins hernaðarlega ógn heldur líka hugmyndafræðilega andstöðu við þá siðferðilegu tvíhyggju og „vorkunnarlausa raunhyggju“ sem þeir vildu sjá ríkja í alþjóðamálum. Þeir litu á það sem sjálfsögð réttindi, jafnvel skyldu, að nýta vald og blekkingar í þágu hærra markmiðs: að knésetja keppinauta Vesturlanda með öllum tiltækum ráðum. Þar varð hugmyndin um „endalok Sovétríkjanna“ ekki aðeins stefnumarkandi, heldur siðferðilega nauðsyn. Þessi afstaða hélt áfram eftir hrun Sovétríkjanna og þróaðist yfir í áleitna óvild í garð Rússlands, sem talið var endurspegla sama hættulega vaxandi áhrifasvæði og ógna yfirburðastöðu Bandaríkjanna (Halper & Clarke, 2004; Fukuyama, 2006).

Áróður, lygar og fyrsta staðgengilsstríðið

Á áttunda áratugnum hófst tilraun ný-Straussista til að móta beint stefnu Bandaríkjanna með virkri aðkomu að innri öryggis- og utanríkismálum. Árið 1976 náði hópurinn stórum áfanga þegar honum tókst að sannfæra ríkisstjórn Carters um að hverfa frá „containment“-stefnunni gagnvart Sovétríkjunum og taka upp mun árásargjarnari nálgun. Paul Wolfowitz gegndi þar lykilhlutverki sem einn af drifkröftunum að stofnun svonefnds starfshóps „Team B“, sem lagði fram ýktar og jafnvel upplognar greiningar á hervæðingu og stefnumiðum Sovétmanna. Þessar greiningar höfðu djúpstæð áhrif á stefnu Bandaríkjanna og leiddu til þess að vaxandi áhersla var lögð á að knésetja Sovétríkin með hernaðarlegum og efnahagslegum þrýstingi.

Á níunda áratugnum einkenndist utanríkisstefna Bandaríkjanna því af auknum fjárframlögum til hermála, stuðningi við andkommúníska hópa og stöðugum áróðri sem beindist ekki aðeins gegn kommúnisma heldur einnig gegn rússneskum áhrifum sem slíkum. Næsta stóra inngrip í anda ný-Straussískrar hugsunar kom árið 1979, þegar þjóðaröryggisráðgjafi Carters, Zbigniew Brzezinski, beitti sér fyrir því að bandaríska leyniþjónustan styddu uppreisnarhópa gegn vinstrisinnuðu stjórninni í Afganistan. Markmiðið var ekki aðeins að veikja svæðisbundið bandalagsríki Sovétríkjanna heldur beinlínis að lokka Sovétmenn sjálfa í gildru: að draga þá inn í langvinnt þreytistríð sem myndi tæta niður bæði hernaðarmátt þeirra, efnahag og pólitíska samstöðu. Brzezinski viðurkenndi síðar þessa afstöðu opinskátt og kallaði hernaðaraðgerðina „moral trap“ í þágu stærri heimsmarkmiða. Innrás Sovétríkjanna í Afganistan varð til þess að ný-straussísk nálgun, sem gekk út á vísvitandi óstöðugleika og niðurrif keppinauta með staðgengilsstríðum, festi sig í sessi sem viðurkennd aðferð í stefnu Bandaríkjanna.

Brzezinski ásamt Osama bin Laden í Afganistan árið 1979. Brzezinski stærði sig síðar af því að hafa átt þátt í því að kynda undir átökin þar í landi og valdaráninu þar í þeim tilgangi að veikja Rússlandi. Í viðtali við Le Nouvel Observateur sagði hann meðal annars: „Við létum Rússa ekki ráðast inn, en við jukum viljandi líkurnar á því að þeir myndu gera það“.

Dauðasveitirnar

Í stjórnartíð Ronalds Reagans kom þessi aðferðafræði einnig skýrt fram í stefnu Elliot Abrams, eins áhrifamesta ný-íhaldsmanns í utanríkisráðuneytinu. Abrams beindi athygli sinni að Mið-Ameríku, þar sem hann stóð fyrir stuðningi við dauðasveitir í El Salvador og Nicaragua. Þessar sveitir voru notaðar til að berja niður vinstrisinnaða andspyrnu, verkalýðshreyfingar og stjórnmálaandstæðinga með grimmilegum hætti. Fé safnaði hann með vopnasölu til Íran og Írak, auk smygli á eiturlyfjum til Bandaríkjanna. Þótt opinber réttlæting væri barátta gegn kommúnisma, þjónuðu inngripin einnig stærra markmiði: að hindra útbreiðslu sjálfstæðra stefna á meginlandi Ameríku og tryggja pólitísk áhrif Bandaríkjanna á svæðinu.

Elliot Abrams spilaði lykilhlutverk í hinu ótrúlega Iran-Contra máli og var þá sérstaklega viðriðinn við hinar svokölluðu „dauðasveitir“; þ.e. hægri-öfgasveitir sem myrtu þúsundir almennra borgara með vopnum sem voru keypt í nafni „mannúðarstuðnings“ í stríði þeirra við verkalýðshreyfingar og aðrar alþýðuhreyfingar landsins. Hann hefur undanfarin ár beint spjótum sínum að Venesúela í þeim tilgangi að knésetja vinstristjórnina þar. Sjá nánar hér.

Þessi stefna hélt áfram inn í tíunda áratuginn, þegar ný-Straussistar náðu fótfestu í öflugustu stofnunum bandaríska öryggiskerfisins, meðal annars í varnarmálaráðuneytinu í tíð George H. W. Bush. Þar vann hópurinn að mótun nýrrar varnarstefnu sem gekk út á að viðhalda alræðislegum yfirburðum Bandaríkjanna eftir lok kalda stríðsins. Skýrsla sem lak í fjölmiðla árið 1992 lagði til að Bandaríkin skyldu hindra uppgang hvers kyns samkeppnisaðila á heimsvísu, hvort sem það væru þjóðríki eða bandalög. Þetta var formfesting heimsveldisstefnu ný-Straussista.

Skýrslan sem lak í fjölmiðla 1992 hét „Defense planning guidelines for 1994-1999“ varð þekkt sem Wolfowitz-kenningin og gekk út á það meginmarkmið eftir fall Sovétríkjanna að hindra og fyrirbyggja tilkomu mögulegra hnattrænna keppinauta við Bandaríkin.

Júgóslavía og samband óháðra ríkja knésett

Í tíð Bill Clintons var þessi stefna svo áfram rekin í gegnum áhrif ný-íhaldsmanna innan lobbýhópa og ráðgjafanetverka. Paul Wolfowitz og aðrir áhrifamenn lögðu þar línurnar með því að hvetja til vopnasendinga og hernaðaraðstoðar til þjóðernissinna í Króatíu, Bosníu og síðar Kósóvó. Slík íhlutun var réttlætt með mannúðarsjónarmiðum, en undirliggjandi markmið var að grafa undan ríkjum sem voru hluti af hreyfingu óháðra ríkja (Non-Aligned Movement) og viðhalda þeirri stefnu að útiloka hvers kyns sósíalíska eða sjálfstæða þróun í ríkjum sem áður höfðu tilheyrt áhrifasvæði Sovétríkjanna. Sérstaklega var lögð áhersla á að veikja Júgóslavíu, sem hafði rekið sjálfstæða og frjálslynda sósíalíska stefnu utan valdsviðs bæði Moskvu og Washington. Með því að stuðla að upplausn Júgóslavíu og styðja öfgafulla þjóðernishópa var lagður grundvöllur að niðurrifi síðustu sjálfstæðu bandalagsríkjanna í Evrópu utan NATO og ESB. Lykilatriði þá, sem alltaf, var gríðarlega öflug áróðursherferð sem sneri öllu á hvolf.

Ný öld Bandaríkjanna: Þúsundáraríkið í Vestri

Meðal öflugustu Ný-Straussistanna var Robert Kagan og seinna eiginkona hans, Victoria Nuland. Kagan og William Kristol skrifuðu grein í tímaritið Foreign Affairs þar sem þeir hvöttu til þess að koma á fót „góðu“ bandarísku ofurvaldi (hegemony) á heimsvísu og ári síðar söfnuðust Straussistarnir saman og létu kné fylgja kviði. Úr urðu samtökin Project for a New American Century.

Aðalhöfundur skýrslunnar var Paul Wolfowitz, en einnig komu þar við sögu nöfn á borð við Richard Cheney, Gary Schmitt og Abram Shulsky. Aðalefni skýrslunnar voru meint nauðsyn þess að tryggja ekki einungis yfirburði Bandaríkjanna í heimsmálum, heldur einnig að koma í veg fyrir að önnur öfl gætu á nokkurn hátt ógnað þessum ofuryfirburðum heimsveldisins. Með endalokum kalda stríðsins og Varsjárbandalagsins, sem ætíð hafði verið notað til að réttlæta umsvif Atlantshafsbandalagsins, hafði heimsbyggðin eflaust vonast til þess að heimurinn yrði friðsælli; en þessi hópur hafði önnur áform. Þetta var gullið tækifæri til að stíga á bensíngjöfina. Koma ætti á nýrri, varanlegri heimsskipan í krafti yfirburða á sviði hernaðarmála. Og þar dygðu engin vettlingatök. Nauðsynlegt væri meðal annars að hræða landsmenn með því sem þeir kölluðu „Nýja Pearl Harbour“. Slíkan atburð fengu þeir einmitt þann 11. september 2001. Hópurinn greip tækifærið og var leiðandi í því sem kallað var „stríðið gegn hryðjuverkum“. Þetta stríð hefur kostað milljónir mannslífa og eyðilagt allt sem kalla má stöðugleika í vöggu siðmenningarinnar.

„Óhefðbundið“ stríð gegn Rússlandi og Kína og lokaárásin á Samtök óháðra ríkja

Augljóst var að Rússland og Kína voru tekin innan sviga sem helstu ógnir við þessi áform um varanleg heimsyfirráð bandaríska heimsveldisins. En stefnan var ekki enn sú að ráðast beint á þau. Þess í stað skyldi ráðist á minni bandalagsríki þeirra. Þau ríki sem stunduðu mikilvæg viðskipti við þau, og sýndu ummerki um sjálfstæða utanríkisstefnu hvað Bandaríkin varðaði voru í hættu. Leppríki Bandaríkjanna í NATO myndu svo spila lykilhlutverk, auk staðgenglastríðs. Í brýnustu neyð yrði Bandaríkjaher og stríðsvélar hans virkjaðar til að berja niður andspyrnuna.

Frá 1998 til 2001 var helsta skotmark þessarar nýju stefnu leifarnar af því sem áður var tilraun til að safna saman ólíkum þjóðarbrotum undir nafni frjálslynds kommúnisma: Júgóslavíu. Reyndar hafði efnahagsstríð gegn Júgóslavíu og stuðningur við öll þau öfl sem vildu liða hana í sundur varað í um áratug þegar þarna var komið. Ríkisstjórn Georges Bush eldri, með James Baker III í forystuhlutverki, hafði sett sem skilyrði fyrir góðum lánakjörum við Bandaríkin og IMF að hvert hinna sex lýðvelda sem myndaði Júgóslavíu yrði að kjósa um sjálfstæði. Gömul sár voru rifin upp og með hjálp þjóðernishyggju, efnahagsþvingana, vopna- og fjáraustri til valinna hópa og svo and-kommúnískum og svo and-serbískum áróðri.

Strax í kjölfar þess að Júgóslavía hafði algerlega liðast í sundur beindi hópurinn svo spjótum sínum að Evrasíu. Innrásin í Afganistan árið 2001 og svo í Írak árið 2003 voru byrjunin á hernaðarorgíu sem bar heitið „stríðið gegn hryðjuverkum“. Milljónir mannslífa voru eyðilögð í þessu stríði og helstu arkítektarnir af þeim hildarleik voru eins og fyrr þessir ný-Straussistar. En þeir voru bara rétt að byrja. Það hefði því átt að kveikja á viðvörunarbjöllum þegar sömu aðilar sáust garfa í innanríkismálum Úkraínu.

Saga afskipta Bandaríkjamanna af málefnum Úkraínu er löng

Þann 28. Nóvember 2016 kom bókin The CIA as Organized Crime: How Illegal Operations Corrupt America and the World eftir Douglas Valentine. Þetta var þriðja bók Valentines um séraðgerðir CIA á heimsvísu, en bækurnar vann hann úr skjölum Leyniþjónustunnar sjálfrar og viðtölum við leyniþjónustumenn sem þáverandi yfirmaður leyniþjónustunnar, William Colby, hafði áður gefið honum leyfi fyrir. Þetta varð til þess að Valentine ljóstraði meðal annars upp um hið svokallaða Phoenix Program, umfangsmikið verkefni þar sem notast var við pyntingar, aftökur án dóms og laga, ólöglegar handtökur, njósnir og aðrar ógeðfelldar aðgerðir sem réttlættar voru með því að þær myndu veikja Viet Cong.

Svipaðar aðferðir voru notaðar gegn Sovétríkjunum, og þá sérstaklega í Úkraínu. Strax eftir seinni heimsstyrjöld hóf CIA að vinna með fyrrverandi nasistasérfræðingum, eins og Reinhard Gehlen – fyrrverandi yfirmanni leyniþjónustu Þriðja ríkisins á austursvæðinu – sem fékk það hlutverk að skipuleggja andspyrnu gegn Sovétríkjunum í samstarfi við úkraínsk öfgasamtök. Þar nutu þeir aðstoðar Samtaka úkraínskra þjóðernissinna (OUN), stofnaðra árið 1929, sem höfðu meðal annars tekið þátt í útrýmingarherferðum nasista gegn gyðingum, kommúnistum og öðrum „óæskilegum“ hópum á hernámsárunum. Leiðtogi þeirra, Stepan Bandera, nýtur enn virðingar meðal margra úkraínskra þjóðernissinna í dag, og er nafn hans notað af svo kölluðum Banderistum.

Meira en 250.000 Úkraínumenn börðust með herdeildum Þriðja ríkisins í seinni heimsstyrjöld, og margar af þeim vígasveitum sem starfa í dag í Úkraínu eiga rætur að rekja til þessara samtaka. Á tímum kalda stríðsins hélt CIA áfram að veita þessum öflum stuðning á laun með það að markmiði að grafa undan stjórn Sovétríkjanna og undirbúa jarðveg fyrir framtíðarandspyrnu.

Þegar Sovétríkin liðuðust í sundur hélt þessi stefna áfram – nú með Rússland, Belarús og Úkraínu sem ný markmið. Samkvæmt Valentine beindist starf CIA nú að því að styðja áhrifamenn í Úkraínu sem væru hliðhollir stefnu Bandaríkjanna og NATO, og styrkja pólitísk samtök og fjölmiðla sem mótuðu almenningsálit í þá veru. Hann heldur því fram að stjórnarskiptin í Úkraínu árið 2014 hafi verið ávöxtur áratugalangs undirróðurs. Þeir sem tóku þátt í byltingunni höfðu margir hlotið þjálfun og fjármagn frá vestrænum ríkjum, meðal annars gegnum leyniþjónustuna og stofnunum eins og National Endowment for Democracy (NED).

Valentine lýsir því jafnframt að eftir 2014 hafi nýir valdhafar í Kænugarði tekið upp aðferðir sem minntu meira á mafíu en lýðræðisstjórn: stjórnmálaandstæðingum hafi verið bolað burt, fyrirtæki sem tengdust Rússum tekin eignarnámi, fjölmiðlar þaggaðir niður og ógnarstjórn viðhöfð gegn óþægum gagnrýnendum. Hann bendir á að fjölmargir bandarískir aðilar, þar á meðal fjölskylda Joe Biden, hafi fjárfest grimmt í úkraínskum fyrirtækjum eftir byltinguna og tekið þátt í endurdreifingu eigna sem áður voru undir stjórn miðlægrar stjórnvalda eða bandalagsríkja.

National Endowment for Democracy (NED) í Úkraínu:

Frá því Úkraína fékk sjálfstæði árið 1991 hefur National Endowment for Democracy (NED) haft mikil áhrif á pólitískt landslag Úkraínu, sérstaklega í gegnum fjármögnun og stuðning við ýmis félagssamtök, fjölmiðlastofnanir og stjórnmálahreyfingar. Árið 2004 átti NED t.d. þátt í að styðja við stjórnarandstöðuflokka og valda fjölmiðla á tímum appelsínubyltingarinnar, sem endaði með því að Viktor Janúkóvitsj, forseta, var steypt af stóli. NED hélt áfram að vera virkt á meðan á Euromaidan mótmælunum stóð árið 2014, sem einnig leiddu til brottvísunar Janúkóvitsjs. Hlutverk NED í þessum atburðum hefur vakið deilur, þar sem sumir líta á það sem mikilvægan stuðning við lýðræðishreyfingar, en aðrir sem tæki í utanríkisstefnu Bandaríkjanna.

Undanfarin ár hefur NED verið gagnrýnt fyrir skort á gegnsæi, sérstaklega varðandi fjármögnun verkefna í Úkraínu. Sérstaklega vakti athygli þegar í ljós kom að NED hafði fjarlægt upplýsingar um fjárstyrki til Úkraínu á árunum 2014 til 2022, sem leiddi til tortryggni um eðli þátttöku þeirra í landinu. Þetta hefur valdið áhyggjum um að NED reyndi að leyna stuðningi sínum við ákveðna þjóðernishópa og að grafa undan öðrum í Úkraínu.

Carl Gershman, formaður National Endowment for Democracy (NED) frá 1983 til 2021 skrifaði grein árið 2013 þar sem hann kallaði Úkraínu „the biggest prize“ þegar kom að því að knésetja áhrifamátt Rússlands. Undir hans forystu sendi NED í það minnsta 5 milljarða Bandaríkjadala í „stuðning við lýðræðisöfl“, sem leiddu Maidan-stjórnarskiptin árið 2014.

Ný-Straussistar spiluðu lykilþátt í valdaráninu 2014

Árið 2014 náði þessi stefna nýju hámarki með Maidan-uppreisninni í Úkraínu, þar sem bæði Victoria Nuland, aðstoðarutanríkisráðherra, og John McCain, öldungadeildarþingmaður, tóku þátt í að leggja grunninn að nýrri stjórn í Kiev, sem byggði á öfgafullum þjóðernissinnuðum hópum eins og Svoboda og Pravi Sektor. Samhliða stóðu Bandaríkin fyrir fjármagns- og vopnaflutningum til Úkraínu, með það að markmiði að koma Rússlandi í langt, dýrt og blóðugt stríð—aðferðafræði sem minnir á þá sem ný-Straussistar beittu gegn Sovétríkjunum í Afganistan.

Þáverandi utanríkisráðherra Bandaríkjanna, John Kerry, átti fundi með stjórnarandstöðunni í Úkraínu í janúarmánuði 2014. Yfirlýstur tilgangur fundarins var að ná ró í landinu, endurræsa hið pólitíska ferli landsins og vinna að áætlunum um myndun nýrrar ríkisstjórnar í landinu. Raunverulegur tilgangur var að taka þátt í valdaráni. Kerry var ekki einn. Á meðan Maidan-uppreisninni stóð mætti sjálfur John McCain, öldungadeildarþingmaður, til Kiev til að halda ræðu fyrir mótmælendur og stappa í þá stálinu. Hann átti einnig kvöldverði með stjórnarmönnum í þjóðernissinnaflokknum Svoboda og ráðlagði um næstu skref.

Ekki voru afskipti Victoriu Nuland, sem þá var aðstoðarutanríkisráðherra Bandaríkjanna fyrir Evrópu minni. Strax í desember 2013 lýsti hún því yfir á fundi með samvinnustofnun Úkraínu og Bandaríkjanna að hún hefði ferðast til Úkraínu í þrígang frá því að mótmælin hófust til þess að styðja baráttuna gegn þáverandi stjórnvöldum í Úkraínu. Árið 2015 birtust svo upptökur af símtali sem Nuland átti við þáverandi sendiherra Bandaríkjanna í Úkraínu, Geoffey Pyatt, á meðan Maidan mótmælunum stóð. Þar ræddu þau fjálglega um það hvaða aðilar væru bestir til að taka við stjórnartaumunum eftir að byltingunni lyki. Þau voru þar sammála um að rétti maðurinn innanlands væri Arseniy Yatsenuyk. Hann varð einmitt forsætisráðherra á milli 2014 til 2016. Á meðan samtali Nulands og Pyatt stóð var samt Yanukovych enn réttkjörinn og löglegur forseti landsins (Carpenter, 2017). Nuland og Pyatt fóru mjög vandlega í saumanna og ræddu um að Joe Biden, þá varaforseti Bandaríkjanna, væri rétti maðurinn til að stýra alþjóðaþætti byltingarinnar, enda vanur maður í stjórnarskiptaaðgerðum. Þegar tal barst að aðkomu Evrópusambandsins lét Nuland út úr sér hin fleygu orð: „Fuck the EU“.

Victoria Nuland og John Kerry leggja úkraínskum stjórnmálamönnum línurnar á ráðstefnu í Munchen 1. febrúar 2014. Maidan-mótmælin voru þá í hámæli. Mynd, Wikimedia.

Staðgenglastríð í öndvegi

Strax í kjölfar Maidan byltingarinnar hélt sjálfur Zbigniev Brzesinski, þjóðaröryggisráðgjafi í stjórnartíðum Carters og Obama, erindi í “Woodrow Wilson Center for Scholars” í Washington DC., einum öflugasta “þankatanki” heims. Í erindinu hvatti Brzesinski bandarísk stjórnvöld að færa nýjum stjórnvöldum í Kiev vopn sem væru sérstaklega hönnuð fyrir andspyrnustríð í borgum. Ögra ætti Rússlandi að ráðast inn í Úkraínu og koma því í langt, dýrt og blóðugt stríð sem myndi veikja Rússland (Brzezinski, 2014). Þessi stefna varð að raun.

Þann 18. Júní 2019 tilkynnti bandaríska Varnarmálaráðuneytið að það hygðist gefa 250 milljónir Bandaríkjadala til kaupa á hergögnum fyrir úkraínsk stjórnvöld. Samtals hafði Varnarmálaráðuneytið þá gefið Úkraínu 1,5 milljarða Bandaríkjadala til að halda styrjöldinni gegn íbúum austur-Úkraínu gangandi (Varnarmálaráðuneyti Bandaríkjanna, 2019).

Afskipti Bandaríkjanna af Úkraínu – bæði leynileg og opinber – eru hluti af þessari sögu. Þau voru ekki óvænt viðbragð við innrás, heldur áratugalöng viðleitni til að endurmóta áhrifasvæði Sovétveldisins – og grafa undan Rússlandi með öllum tiltækum ráðum.

Kallað eftir því að Rússland liðist í sundur

Það hefur oft verið afgreitt sem samsæriskennd vænisýki þegar Rússar halda því fram að Vesturlönd hafi í hyggju að grafa undan fullveldi og landamærum Rússlands. Hins vegar hefur slíkt markmið ítrekað verið sett fram opinberlega af áhrifamiklum stefnumótendum í Bandaríkjunum, þar á meðal Zbigniew Brzezinski, sem lagði áratugum saman áherslu á að veikja Rússland með því að styðja sjálfstæðishreyfingar innan þess. Á síðustu árum hefur þessi stefna tekið á sig enn skýrari mynd: samtök og hreyfingar hafa beinlínis verið stofnuð með það yfirlýsta markmið að Rússland liðist í sundur í fjölda smáríkja.

Straussistar í Project for a New American Century áttu stóran þátt í að móta þá umræðu sem skapast hefur í kringum Úkraínustríðið. Robert Kagan (til vinstri), eiginmaður Victoriu Nuland, var leiðandi í að kalla átökin stríð milli frjálslyndra vestrænna gilda og rússnesk harðræðis; Eliot Cohen (fyrir miðju), hóf strax árið 2014 að breiða út þá skoðun að besta leiðin til að tryggja friðinn væri ef Úkraína sigraði Rússland í hernaði; og Max Boot hefur talað fyrir réttinum til þess að tengjast Atlantshafsbandalaginu og ESB sem grundvallarrétt.

Ein áhrifamesta af þessum nýju hreyfingum er Free Nations of Post-Russia Forum, sem hélt sína fyrstu ráðstefnu í Varsjá í maí 2022. Þar komu saman aðskilnaðarsinnar, álitsgjafar og stjórnmálamenn sem allir höfðu það meginmarkmið að hvetja til upplausnar Rússlands. Meðal áhrifamestu þátttakenda var Doku Umarov, sjálfskipaður Emír Téténíu, sem lengi hefur barist fyrir að koma á Sharía-lögum í lýðveldinu og hefur verið tengdur vígasveitum og hryðjuverkum. Í forystu fyrir hreyfinguna er einnig Dmytro Yarosh, sem jafnframt gegnir stöðu sem ráðgjafi hers Úkraínu. Yfirlýsingar þessara aðila benda ótvírætt til þess að í gangi séu alvarlegar tilraunir til að búa til pólitískan grundvöll fyrir formlega uppskiptingu Rússlands.

Þann 23. júlí 2022 gáfu tengd samtök út opinbera yfirlýsingu þar sem skorað var á öll 22 lýðveldi innan Rússlands að lýsa yfir sjálfstæði. Yfirlýsingin var kynnt í kjölfar ráðstefnu í Prag og bar með sér stuðning frá fjölmörgum áhrifamönnum á vestanverðum Balkanskaga og í austur-Evrópu. Slík þróun væri fordæmalaus og gæti leitt til gífurlegs ofbeldis og óstöðugleika – í versta fall borgarastríðs sem spannaði ógnvænlega víðfeðmt svæði.

Þegar vestrænir fjölmiðlar og stjórnvöld gera lítið úr þessum fyrirætlunum, er það ekki aðeins til marks um hræsni – heldur líka um vilja til að afneita eigin stefnumörkun. Hugmyndin um að ef aðskilnaður Krímskaga, Donetsk og Luhansk réttlæti átök, þá sé bútað Rússland framtíðarsýn friðar, er í besta falli órökstudd; í versta falli kaldhæðnisleg. Það sem fram fer hér er hvorki tilfallandi né ósýnilegt. Þetta eru meðvituð, samhæfð og sífellt sýnilegri áform um að umbylta valdajafnvægi heimsins – jafnvel þótt það kosti milljónir mannslífa.

.

Mynd: Áform samtakanna „Free Nations of Russia“ um skipan eftir að Rússland liðaðist í sundur. Mynd fengin frá https://en.respublica.lt/free-nations-of-russia-calls-for-independence.

Undirróður Ný-Straussista skiptir máli

Hið svokallaða „óhefðbundna“ stríð gegn Rússlandi, sem byggir á staðgenglum, efnahagsþvingunum og kerfisbundnum afskiptum af innanríkismálum, er ekki ný stefna. Hún á djúpar rætur í hugmyndafræði Leo Strauss og nemenda hans, sem vildu tryggja varanleg heimsyfirráð Bandaríkjanna og útrýma öllum hugsanlegum keppinautum. Í kjölfar 11. september 2001 voru ný-Straussistarnir í fararbroddi með „stríðið gegn hryðjuverkum“, sem gerði þeim kleift að framkvæma valdbeitingu án mikillar andstöðu heima fyrir eða á alþjóðavettvangi.

Aðferðir þeirra hafa haldist þær sömu: að skapa óstöðugleika, styðja öfgasinnaða hópa, grafa undan samkeppnisríkjum og nýta öll tæki – hernaðarleg, efnahagsleg og upplýsinga – í þágu vestrænna yfirburða. Úkraína er eitt nýjasta og skýrasta dæmið um þetta, en þróunin þar er ekki einangruð. Hún tengist viðbrögðum gegn óhlýðni Júgóslavíu, Írak, Líbíu, Sýrlands og Írans – og nú Rússlands og Kína.

Frá Balkanskaga til Donbass, frá Bagdad til Téténíu, er stefnan sú sama: stöðug átök, valdaskipti og enduruppbygging í krafti vopna og valds. Bandalag ný-Straussista og bandarískra stríðshauka hefur skapað heim þar sem vopnuð átök og undirokun eru kynnt sem mannúðarverk – og hver sá sem spyr spurninga er sakaður um að vera leppur keppinautanna.

Það er því ekki nóg að skoða ytri birtingarmyndir. Til að skilja samtímann verður að rýna í þá hugmyndafræði sem knýr verkin áfram. Ný-Straussismi er ekki aðeins heimspeki eða stefna – heldur virkt, árásargjarnt skipulag, sem með hjálp öflugs netkerfis stjórnmálamanna, leyniþjónustu og hugveitna leitast við að endursmíða heiminn í eigin mynd. Og Úkraína er ekki síðasta stopp á þeirri vegferð.

Heimildir

Brzezinski, Z. 2014. The Ukraine Problem: Confronting Russian Chauvinism. The American Interest (27.06.2014). Sótt þann 3. Janúar 2022 frá https://www.the-american-interest.com/2014/06/27/confronting-russian-chauvinism/

Carpenter, T. G. 2017. America’s Ukraine Hypocrisy. Cato institute. https://www.cato.org/commentary/americas-ukraine-hypocrisy

Shapovalova, N. 2010. Assessing democracy assistance: Ukraine. FRIDE, project report. Sótt þann 03.01.2022 frá https://www.files.ethz.ch/isn/130779/IP_WMD_Ucrania_ENG_jul10.pdf

USAID. 2019. USAID Enterprise Fund Continues To Generate Growth. Sótt frá https://www.usaid.gov/europe-and-eurasia/newsletter/feb-2019/usaid-enterprise-fund-continues-generate-growth-wnisef

USAID. 2022. Where we work: Ukraine. Sótt 27.01.2022 frá https://www.usaid.gov/ukraine

Varnarmálaráðuneyti Bandaríkjanna (Department of Defense). 2019 (18. Júní). DoD Announces $250M to Ukraine. Sótt þann 3. Janúar 2022 frá https://www.defense.gov/News/Releases/Release/Article/1879340/dod-announces-250m-to-ukraine/

Valentine, D. 2016. The CIA as Organized Crime: How Illegal Operations Corrupt America and the World. Skyboat Media. Heimildir og nánari útskýringar á þessu má finna í bók Valentines, en ítarlegt viðtal við Valentine um bókina má nálgast á Youtube á slóðinni https://www.youtube.com/watch?v=vHpxdagNjwg

Neo-Straussians and the War in Eastern Europe

The Ideology Behind Empire

“Neo-Straussianism” is not a household term. Yet, few modern ideologies have exerted greater influence over global affairs in recent decades. Shaped by the esoteric doctrines of political philosopher Leo Strauss, this worldview undergirds what we now recognize as neoconservatism, an imperial project cloaked in the language of liberty and order. One need look no further than the carnage in Eastern Europe today to witness its legacy. To understand how these ideas came to animate wars, coups, and regime change across the globe, we must return to their source.

Leo Strauss and the Birth of a Political Cult

Leo Strauss (1899–1973), a German-American political thinker who taught at the University of Chicago, built his reputation on a return to classical philosophy and moral realism. But beneath the academic jargon lay a blueprint for authoritarian governance. Strauss warned that modern liberalism and socialism were eroding the moral fabric of the West. To him, truth was not for everyone; higher truths were the preserve of an enlightened elite, while the masses, too simple-minded for nuance, required manipulation, myth, and managed consent.

In short: the people should be guided, if need be deceived, for their own good. This view, dressed in classical garb, laid the intellectual groundwork for a cadre of disciples who would later transform Strauss’s elitism into an aggressive foreign policy doctrine.

From Ivory Tower to War Room

In the late 20th century, a group of Strauss’s admirers—figures like Paul Wolfowitz, William Kristol, Abram Shulsky, and Allan Bloom—fused his teachings with a militaristic, dualistic worldview: America, bearer of civilization and virtue, had a moral obligation to wield its military might in spreading democracy and suppressing threats to the Western order.

This fusion became neoconservatism: not merely a conservative tendency but a messianic mission to remake the world in America’s image. It gained institutional traction in Washington, especially after the Cold War, evolving into a doctrine of preemptive war, interventionism, and unilateral dominance

The Zionist Link: Empire’s Sacred Ally

An often overlooked but crucial strand in the neo-Straussian tapestry is its deep alignment with Zionism. Strauss himself had been a committed Zionist in Weimar Germany and remained a staunch supporter of Israel. Many of his intellectual heirs carried that torch, embedding pro-Israel ideology into the very DNA of neoconservative policy.

This translated into an unshakable alliance: U.S. military and strategic backing for Israel, justified through a shared “civilizational” struggle against Islamism and anti-Western resistance. The creation of the think tank Project for the New American Century crystallized this vision—aiming to safeguard U.S. and Israeli hegemony through aggressive military, political, and cultural means.

 

War by Design: From the Cold War to the War on Truth

“Moscow delenda est"

From its inception, neo-Straussian ideology rested on a virulent hatred of the Soviet Union—and later, post-Soviet Russia. This wasn’t just about geopolitics. For the Straussian right, the USSR represented everything abhorrent: collectivism, egalitarianism, atheism. It posed not only a military threat but a philosophical and moral affront to their belief in elite rule and “Western civilization.”

Thus, the destruction of the Soviet Union wasn’t simply a strategic goal—it was framed as a moral necessity. Lies, psychological warfare, and military posturing were all justified under a doctrine of “higher truth.” In this framework, deceit was not only acceptable—it was noble.

Team B and the Manufacture of Threat

In 1976, the Straussians launched their first serious assault on U.S. foreign policy orthodoxy. Paul Wolfowitz and others created “Team B,” a rogue intelligence group that issued alarmist and often fabricated reports about Soviet military ambitions. This initiative, under the Carter administration, marked a key victory: the U.S. abandoned its containment policy in favor of a more aggressive posture.

From then on, the U.S. ramped up military spending, spread anti-communist propaganda, and bankrolled armed groups to destabilize Soviet allies worldwide. The goal was clear: to provoke, to exhaust, and to bring the enemy to its knees—preferably without firing a single shot directly from Washington.

Brzezinski’s Afghan Trap: Empire’s Bloodsport

In 1979, the Carter administration’s national security adviser, Zbigniew Brzezinski—no stranger to imperial cunning—greenlit CIA operations to support Islamic insurgents against the pro-Soviet government in Afghanistan. The goal? To lure the USSR into a ruinous war—a “moral trap,” as Brzezinski later called it.

It worked. The Soviet invasion of Afghanistan became their Vietnam. But more than that, it set a precedent: proxy war as an acceptable, even desirable, tool of U.S. foreign policy. It was here that the neo-Straussian ethos came into full bloom—war, instability, and deception as righteous instruments of imperial power.

Even after his retirement, Brzezinski bragged about this gambit. In an interview with Le Nouvel Observateur, he admitted that the U.S. had deliberately increased the likelihood of Soviet intervention. “What is more important in world history?” he asked smugly, “the Taliban or the fall of the Soviet empire?”

Death Squads for Democracy

Fast forward to the Reagan era. The playbook remained the same, only bloodier. Neo-Straussian operatives like Elliott Abrams orchestrated brutal campaigns in Latin America, backing death squads in El Salvador and Nicaragua. The mission? Crush leftist movements, dismantle labor unions, and secure U.S. dominance—at any cost.

Funds for these campaigns were laundered through arms sales and drug smuggling, giving birth to the infamous Iran-Contra scandal. Abrams and his ilk sold this slaughter as a noble struggle against communism. In reality, it was a war against democracy itself—against any country or movement that dared to chart an independent course outside the empire’s grip.

From the Pentagon to the Planet

By the early 1990s, neo-Straussians had burrowed into the heart of the U.S. security establishment. Under President George H. W. Bush, their influence expanded across the Pentagon. The leaked 1992 “Defense Planning Guidance”—drafted under Paul Wolfowitz—declared a bold new strategy: the U.S. would prevent any nation from rising to challenge its global supremacy.

This was not policy—it was imperial decree. The idea of a “unipolar moment” was born, a euphemism for full-spectrum dominance. The world had entered what the neo-Straussians envisioned as America’s Thousand-Year Reich—a global order governed by Washington’s will, enforced by its weapons, and justified by its lies.

Breaking Nations: From Belgrade to Baghdad

Yugoslavia: Target Practice for Empire

As the Cold War receded, neoconservatives retooled. Their next target was not the crumbling USSR, but an independent socialist federation in the heart of Europe: Yugoslavia. This multi-ethnic, non-aligned country had committed the cardinal sin of forging a path outside both the Soviet and Western blocs. Worse still, it had managed to do so while maintaining social cohesion and relative prosperity.

For the neo-Straussians, Yugoslavia represented an intolerable example—a model of resistance to the emerging U.S.-NATO order. Under the Clinton administration, key neoconservatives pushed for covert arms shipments and open military aid to ultranationalist factions in Croatia, Bosnia, and Kosovo. The aim wasn’t peace—it was fragmentation. The goal wasn’t stability—it was pliability.

And so the empire lit the match.

With the help of a relentless propaganda campaign—painting Serbs as unhinged aggressors and NATO as noble liberators—the U.S. and its allies waged a merciless air war. Civilian infrastructure was bombed, media outlets destroyed, and international law tossed aside. Yugoslavia was not simply defeated; it was dismembered, its pieces absorbed into the Western sphere one by one.

The Project for a New American Century: Empire Goes Public

In 1997, the mask came off. Leading neo-Straussians—including Robert Kagan, William Kristol, Paul Wolfowitz, and Dick Cheney—founded the Project for the New American Century (PNAC). Their message was unambiguous: America must dominate the globe, by force if necessary, and prevent the emergence of any rival power.

Their 2000 report, Rebuilding America's Defenses, read like a war plan for the 21st century. It called for a massive increase in military spending, the use of U.S. troops to secure resources, and “regime change” across the Middle East. But the authors knew this agenda needed a catalyst. As they ominously put it: “The process of transformation… is likely to be a long one, absent some catastrophic and catalyzing event—like a new Pearl Harbor.”

They got their wish.

9/11: The Reichstag Fire of Our Time

The attacks of September 11, 2001, were the long-awaited trigger. Within days, the PNAC crowd flooded the airwaves, invoking a Manichean struggle between “freedom” and “terror.” But the target wasn’t just Al Qaeda. The real goal was global reordering—starting with the invasion of Afghanistan and Iraq, but ultimately aimed at any state or movement standing in the way of U.S. supremacy.

The “War on Terror” was never about terror. It was about control. It provided a blank check for military expansion, domestic surveillance, extrajudicial killing, and permanent war. It sanctified force. It silenced dissent. It transformed preemptive violence into virtue. And it gave the neo-Straussians what they had always wanted: a world remade in their own image—by shock and awe, by chaos and command.

A New Axis of Evil: Eurasia in the Crosshairs

While the bombs fell on Baghdad, the eyes of the empire turned eastward once more. Russia and China had survived the initial U.S. onslaught, but their increasing independence and global partnerships posed a long-term threat to unipolarity.

Direct war was not yet feasible. Instead, the neo-Straussian strategy turned to proxy conflict. Former Soviet republics and borderland states became battlegrounds for influence. Regime change operations, economic sabotage, and ideological subversion became the tools of the trade. NATO crept eastward. NGOs and media fronts, often funded by Washington, stirred up unrest. And always, behind it all, the Straussian logic: undermine, isolate, destabilize.

This was not the Cold War revived. It was imperialism refined.

 

Ukraine: A Laboratory for Empire

Ukraine’s Cold War Wounds Reopened

The U.S. obsession with Ukraine didn’t begin in 2014. It stretches back to the early Cold War, when the CIA—ever eager to carve up Soviet territory—began collaborating with Nazi collaborators and ultranationalist insurgents. One of their most prized assets was Reinhard Gehlen, Hitler’s former intelligence chief on the Eastern Front, who helped the U.S. recruit Ukrainian fascists to foment rebellion inside the USSR.

Among these were members of the Organization of Ukrainian Nationalists (OUN), a group that openly aligned with the Nazis, participated in the Holocaust, and waged a brutal campaign against Jews, Poles, and communists. Their leader, Stepan Bandera, remains a hero to many Ukrainian nationalists today—his name evoked by the modern-day Banderists.

This unholy alliance between U.S. intelligence and fascist remnants laid the groundwork for decades of covert manipulation. When the Soviet Union collapsed, Washington saw an opportunity not for peace, but for conquest. Ukraine became a pawn—a staging ground for dismantling what remained of Russian influence in Eastern Europe.

Maidan: The Coup That Wasn’t Called One

By the early 2000s, U.S.-funded organizations like the National Endowment for Democracy (NED) had poured millions into Ukraine—propping up NGOs, media outlets, and political factions aligned with Western interests. In 2004, the “Orange Revolution” ousted a democratically elected president under the guise of democratic renewal. The same playbook was dusted off a decade later.

In 2014, as protests gripped Kiev’s Maidan Square, high-level U.S. operatives stepped in—openly. Assistant Secretary of State Victoria Nuland admitted to visiting Ukraine three times during the uprising. She was caught on tape casually planning who should lead the next government, dismissing the European Union’s input with her now-infamous “Fuck the EU.” Meanwhile, Senator John McCain stood on stage with nationalist hardliners, pledging U.S. support.

Make no mistake: this was a coup, not a grassroots revolution. The new regime was built on a coalition of neoliberal technocrats and far-right nationalists. Groups like Svoboda and Right Sector, with open ties to fascist ideology, were elevated to power—with Washington’s blessing.

What Followed: Mafia Rule and Shock Doctrine

Once the new government was in place, Ukraine became a bonanza for foreign capital and corruption. Political opposition was purged. Russian-language media silenced. Critics assassinated or jailed. Major industries—especially those with Russian ties—were seized and auctioned off. It was Chicago School economics by way of the Gestapo.

Joe Biden’s family cashed in. So did U.S. weapons manufacturers and hedge funds. But beyond the looting was a deeper objective: to bait Russia into a prolonged, bloody conflict, echoing the Afghan trap of the 1980s.

Proxy War by Design

In a speech at the Woodrow Wilson Center in early 2014, none other than Zbigniew Brzezinski called on the U.S. to arm Ukraine for urban guerrilla warfare. The intent was clear: provoke a Russian intervention and mire Moscow in a war of attrition. The Pentagon followed suit, sending over a billion dollars in weapons, training, and “non-lethal aid.”

This was not about defending democracy. It was about weakening Russia—economically, militarily, and politically. And as the violence escalated in Donbass, the media narrative hardened: any resistance to Kiev’s Western-aligned regime was cast as treason, terrorism, or Russian propaganda.

The Empire’s NGO Army

The National Endowment for Democracy, ostensibly an independent promoter of civil society, played a central role. Since Ukraine’s independence in 1991, NED had funded hundreds of organizations—quietly steering political discourse toward NATO, privatization, and hostility to Moscow.

In 2013, NED’s president Carl Gershman wrote that Ukraine was “the biggest prize”—a key step in dismantling Russian power. In 2014, following the Maidan uprising, NED deleted financial records related to its Ukrainian programs, raising questions about who, exactly, was receiving the money—and for what purpose.

But the pattern is familiar: fund nationalist groups, weaponize civil unrest, install a pliant regime, and flood the country with guns. It’s not liberation—it’s regime manufacturing.

 

Dismantling Russia and the Logic of Endless War

From Regime Change to Nation Splintering

For years, Western media and officials scoffed at claims that the U.S. and its allies sought to break up the Russian Federation. Yet, behind closed doors and increasingly in public, that is exactly the agenda being pursued.

Influential figures like Zbigniew Brzezinski spent decades openly advocating support for separatist movements within Russia—arguing that the only way to neutralize Russian power was to fracture it. His disciples have picked up the torch. In 2022, a forum of exiles, think tankers, and militant ideologues convened in Warsaw under the banner Free Nations of Post-Russia. Their stated aim? To divide Russia into dozens of smaller, weaker states.

Among their most vocal supporters were known extremists, including Doku Umarov—Chechen warlord and self-proclaimed emir—along with Ukrainian ultranationalist Dmytro Yarosh, who simultaneously serves as an advisor to the Ukrainian military. These are not fringe voices. They are treated as legitimate players in the halls of Western power.

In July 2022, affiliated groups issued a declaration urging all 22 republics within the Russian Federation to declare independence. The message was clear: Balkanize Russia. Atomize its power. Reconstruct Eurasia in the image of the West—even if it means igniting a firestorm of civil wars, ethnic cleansings, and geopolitical chaos.

When Propaganda Becomes Policy

The mainstream press, predictably, plays its part. The effort to fracture Russia is presented not as aggression, but as liberation. Those advocating for Russian territorial integrity are smeared as apologists. Meanwhile, support for NATO expansion and proxy war is wrapped in the rhetoric of “freedom.”

This is the neo-Straussian doctrine in full form: destabilize, fragment, dominate. Whether it’s Donbass, Crimea, Chechnya, or Kaliningrad, every rupture is welcomed—not for the sake of peace or justice, but to eliminate a rival power from the geopolitical chessboard.

 

Ukraine as a Template for Global Disorder

What’s happening in Ukraine is not an anomaly—it’s a blueprint. The same strategies have been deployed against Yugoslavia, Iraq, Libya, Syria, Iran. The pattern is always the same: identify a target, weaponize its divisions, create internal collapse, then offer military “solutions” once the fire is lit.

Under the guise of democracy and human rights, empire wages permanent war. And neo-Straussians remain its architects—unapologetic, unelected, and unrelenting.

 

Conclusion: The Empire Has No Brakes

The so-called “unconventional” war on Russia—waged through proxies, sanctions, information control, and open subversion—is not new. It is the logical extension of an ideology rooted in elite rule, deception-as-policy, and the divine right of empire.

Since 9/11, neo-Straussian ideologues have occupied key positions in think tanks, intelligence agencies, and defense departments. Their methods remain consistent: destabilize perceived enemies, arm extremist factions, shatter sovereign states, and enforce a global hierarchy with the U.S. at the top.

From Belgrade to Baghdad, from Donbass to Damascus, the results speak for themselves: broken societies, dead millions, and a world teetering on the edge. Yet their grip on policy remains firm, their networks intact, their ambitions unchecked.

To understand today’s wars, we must understand the minds that dreamt them into being. Neo-Straussianism is not just an academic theory. It is a living doctrine of conquest—a project of global redesign enforced by guns, lies, and markets.

Ukraine, sadly, is not its final chapter.

 

Acknowledgment

Much of the groundwork for exposing the ideological foundations and global operations of the neo-Straussian network has been laid by independent journalist Thierry Meyssan of Voltairenet.org, whose early analyses traced the path from Strauss’s esotericism to Washington’s war rooms. His work, though often dismissed by mainstream gatekeepers, provides vital insight into the covert architecture of modern imperialism.

 

References

Brzezinski, Z. (2014). The Ukraine Problem: Confronting Russian Chauvinism. The American Interest (June 27, 2014). Retrieved January 3, 2022, from https://www.the-american-interest.com/2014/06/27/confronting-russian-chauvinism/

Carpenter, T. G. (2017). America’s Ukraine Hypocrisy. Cato Institute. https://www.cato.org/commentary/americas-ukraine-hypocrisy

Drury, S. B. (2005). Leo Strauss and the American Right. Palgrave Macmillan.

Dorrien, G. (2004). Imperial Designs: Neoconservatism and the New Pax Americana. Routledge.

Fukuyama, F. (2006). After the Neocons: America at the Crossroads. Profile Books.

Halper, S., & Clarke, J. (2004). America Alone: The Neo-Conservatives and the Global Order. Cambridge University Press.

Kristol, W. (1995). Neoconservatism: The Autobiography of an Idea. Free Press.

Mann, J. (2004). Rise of the Vulcans: The History of Bush’s War Cabinet. Penguin Books.

Shapovalova, N. (2010). Assessing Democracy Assistance: Ukraine. FRIDE. Retrieved January 3, 2022, from https://www.files.ethz.ch/isn/130779/IP_WMD_Ucrania_ENG_jul10.pdf

USAID. (2019). USAID Enterprise Fund Continues To Generate Growth. Retrieved from https://www.usaid.gov/europe-and-eurasia/newsletter/feb-2019/usaid-enterprise-fund-continues-generate-growth-wnisef

USAID. (2022). Where We Work: Ukraine. Retrieved January 27, 2022, from https://www.usaid.gov/ukraine

U.S. Department of Defense. (2019, June 18). DoD Announces $250M to Ukraine. Retrieved January 3, 2022, from https://www.defense.gov/News/Releases/Release/Article/1879340/dod-announces-250m-to-ukraine/

Valentine, D. (2016). The CIA as Organized Crime: How Illegal Operations Corrupt America and the World. Skyhorse Publishing.

Voltairenet.org. (Various). Thierry Meyssan Archives on Neo-Conservatives and Neo-Straussians. Available at https://www.voltairenet.org/