STYRKJUM LÖGREGLUNA Birtist í Fréttablaðinu 28.11.15.
Starf lögreglumanns er án efa eitt mikilvægasta starf
samfélagsins. Það getur verið vandasamt, krefst góðrar menntunar,
margvíslegrar þjálfunar og innsæis auk þess að til lögreglustarfa
eiga aðeins að veljast vel gerðir og yfirvegaðir einstaklingar.
Þannig þarf að búa að menntun lögreglumanna, kjörum þeirra og
starfsaðstöðu að nákvæmlega svona einstaklingar veljist til
starfans.
Á árunum eftir hrun sætti lögreglan miklum niðurskurði eins og
annar rekstur á vegum hins opinbera. Á ársgrundvelli nam
niðurskurðurinn um þremur milljörðum króna. Munar um minna. Sem
ráðherra í ríkisstjórn bar ég ábyrgð á þessum niðurskurði. Þeirri
ábyrgð mætti ég með því að hlaupast aldrei undan henni heldur gera
skilmerkilega og heiðarlega grein fyrir niðurskurðinum og
afleiðingum hans.
Undir lok síðasta kjörtímabils, þegar hylla tók undir betri tíð,
var þverpólitískri nefnd falið að gera tillögur um hvernig standa
skyldi að endurreisn lögreglunnar. Sammæltust þingmenn úr öllum
flokkum um að bæta upp það sem skorið hefði verið niður og bæta
síðan um betur, þótt ég minnti á við umræðu um málið að það yrði að
ráðast af efnahagnum hve fljótt það gæti gerst. En hinn
þverpólitíski vilji var fyrir hendi.
Sjálfur hafði ég á fjölmörgum fundum með lögreglumönnum, sannfærst
um að grundvallaratriði væri að lögreglan sjálf byggi við
öryggi. Það væri forsenda þess að hún gæti veitt samfélaginu
tilhlýðilega vernd. Alltof mörg dæmi heyrði ég um fáskipaðar vaktir
að sinna verkefnum sem aðeins voru á færi fjölmenns hóps. Sums
staðar á landsbyggðinni var ástandið svo slæmt að jafnvel
einn lögreglumaður þurfti að sinna erfiðum verkefnum þar sem
iðulega var um langan veg að fara.
Sama gilti um búnað. Hann var ekki alls staðar sem skyldi.
Mikilvægasta tæki lögreglumannsins er farartækið. Þegar farið var
að þrengja að lögreglunni fjárhagslega var ein leiðin sú að setja
þak á leyfilega keyrslu hverrar bifreiðar. Að sjálfsögðu var þetta
gert með þeim sveigjanleika að fyrirkomulagið raskaði ekki
grundvallaröryggi.
Þegar hins vegar allt þetta lagðist saman - niðurskurður á
niðurskurð ofan þá fór óneitanlega að syrta í álinn. Í ofanálag
bættist óánægja lögreglumanna með kjör sín og síðast en ekki síst
má ekki gleyma að verkefnin gerðust erfiðari og jafnvel
hættulegri.
Við þessu þarf að bregðast. En ekki með því að vopna lögregluna í ríkara mæli en þegar er orðið. Lögregla sem sækir styrk í byssuna verður aldrei sterk lögregla. Hún kemur hvorki til með að veita sjálfri sér né þegnum þessa lands það öryggi sem við sækjumst eftir. Veik lögregla með byssur er ekki það sem við þurfum á að halda.