AUÐVITAÐ KJÓSUM VIÐ UM EVRÓPUSAMBANDIÐ
Þegar okkur var þröngvað inn undir EES samninginn á fyrri hluta
tíunda áratugarins reis upp mikil hreyfing sem krafðist
þjóðaratkvæðagreiðslu. Því var hafnað. Ríkisstjórn Alþýðuflokks og
Sjálfstæðisflokks taldi verkefnið svo flókið að þörf
væri á afburðafólki til að skilja hvað væri þjóðinni fyrir bestu.
Um þetta voru þeir sammála Davíð Oddsson og Þorsteinn Pálsson. Líka
Jón Baldvin Hannibalsson og Sighvatur Björgvinsson. Meira að segja
Jóhanna Sigurðardóttir líka. Við vorum hins vegar miklu fleiri sem
vildum þjóðaratkvæðagreiðslu. Við vildum lýðræðislega niðurstöðu.
Töldum auk þess að þjóðaratkvæðagreiðsla og umræðan sem henni
tengdist myndi varpa ljósi á efnisþætti sem ella fengju litla
skoðun. En sjálfskipaðir handhafar skynseminnar í
Stjórnarráðinu og á Alþingi höfnuðu lýðræðinu. Þau sögðust vera svo
vel að sér í skynsemi að ekki mætti trufla þau að störfum. Svipað
og Geir H. Haarde sagði á opnum fundi í Háskólabíói nýlega. Hann
sagði að ríkisstjórnin yrði að fá vinnufrið. Í orðunum lá að þjóðin
mætti ekki trufla þau Ingibjörgu Sólrúnu.
Þegar lýðræðið truflar valdhafa þá eiga þeir að víkja. Lýðræðisleg
niðurstaða á að ráða - í öllum málum. Líka um
Evrópusambandið. Að sjálfsögðu. Einhliða áróður hagsmunaafla um
Evrópusambandsaðild er farinn að þvælast fyrir upplýstri umræðu og
ákvarðanatöku um framtíðina á Íslandi. Þá er bara ein leið fær. Við
kjósum um hana. Hvað sem líður efasemdum mínum um ESB-aðild - sem
reyndar fara vaxandi - er ég eindregið á því, að málið þurfi að fá
lýðræðislega niðurstöðu. Forræðishyggja þeirra sem ekki treystu
þjóðinni til að kjósa um EES-samninginn, og einhliða áróðurinn sem
alla tíð hefur fylgt þeim gjörningi eins og öðru, verður að vera
liðinn undir lok. Ef það er eitthvað sem þarf að treysta í íslensku
samfélagi þá er það lýðræðið á öllum stigum og í öllum
málaflokkum.
Kosningar um ESB kalla að sjálfsögðu á viðræður við sambandið til að komast megi að því hvaða kostir séu í boði. Engum treysti ég betur til slíkra viðræðna en Vinstrihreyfingunni grænu framboði. Það segir sig svo auðvitað sjálft að úrskurði þjóðarinnar á að hlíta í þessu sem öðru.