Baldur Andrésson skrifar: UM MARGS KONAR STRÍÐ
,,Sigurganga frjálshyggjunnar" setti sannarlega víða mark á
fyrsta áratug aldar, sem m.a. Íslendingar fóru ekki varhluta af.
,,Sigurgangan" einkenndist af stjórnlausum efnahagsumbrotum víða um
lönd og stríðsofbeldi, skilur eftir sig sviðna jörð og vaxinn
ójöfnuð, hvar sem litið er. Enn ríkir hamfaraskeið.
Athygliverðar eru ábendingar um samtengingu bandarískra
frjálshyggjutúar-bragða við ógeðfellda stríðsstefnu gagnvart
Afganistan og þá ekki síður gegn Írak. Ekki er aðeins um einfaldar
heimsvaldastefnuaðgerðir að ræða því grimmd og niðurbrotsstefna
innrásaraflanna gengur lengra en venja er til um slíkt.
,,Endurheimt" vestrænna olíurisa á olíuauði úr höndum landsmanna í
Írak blasir auðvitað við sem augljóst innrásramarkmið þar, en þar
með er ekki öll saga sögð. Bandarískt ,,Blitzkrieg" var í
báðum tilvikum hernaðartaktíkin, eyðing sem flestra mannslífa á sem
skemmstum tíma, eyðing mannvirkja og samfélagsstoða, andlegt, innra
niðurbrot þjóða, pyntingar og morð, niðurlæging
,,andstæðinga".
Bent hefur verið á að frjálshyggjutrúin hefur mótað alla þætti
bandarískrar stríðsstefnu. Jafnvel hernaðarframkvæmdin sjálf er
þannig mótuð. Mun fleiri eru nú á vegum
bandarískra hernaðarverktaka starfandi í
innrásarlöndunum en á vegum bandaríska hersins. Einkavæðingin
blómstrar á því sviði líka. Báðum stríðum fylgdu nýttir möguleikar
á að láta milljarði spillingardala renna til
stórfyrirtækja.
Þegar jörð er sviðin, stoðir horfnar, gæti slíkt reynst siðlausum
tilraunatækifæri.
Þegar kemur að ,,enduruppbyggingu" sigurvegaranna á
samfélagsumhverfinu í Afganistan og Írak blasir við að vísvitandi
og skipulega var áður unnið að niðurbroti stoða. Þegar ráðist var á
Afganistan voru samfélagsstoðir þar raunar þegar í rusli að flestu
leyti. Létt var að útrýma restinni. Í Írak var ráðist sérstaklega á
þar-ent opinbert skólakerfi sem hafði þó skilað af sér m.a.
grunnmenntun til 90% þjóðarinnar. Opinbera heilbrigðiskerfið var
rústað skipulega, veitustofnanir og annað sem taldist í
samfélagseigu. Með bandarísku pennastriki var hálf milljón
opinberra starfsmanna rekin úr starfi, þ.á.m. stærstur hluti
menntamanna og sérfræðinga, sem gerðust flestir landflótta.
Kennisetning frjálshyggjunnar er að öll samfélagseiga á
samfélagstoðum sé til bölvunar. Í ljósi þessa var Írak rústað og
dýrðartími boðaður með einkavæðingu á öllum sviðum, ekki bara á
olíuauði.
Bæði í Afganistan og Írak er t.d. unnið að því að allar
meginþjóðbrautir verði í einkaeigu, vatnsból og -veitur, almenn
þjónusta öll. Orkulindir ,,alþjóðavæddar".
Seint eða aldrei verða þær hörmungar metnar sem þessi öfgafulla
frjálshyggjutrú hefur þegar framkallað eða dökkleit framtíð
þjóðanna. Óumdeilt er að hin svonefnda ,,uppbygging" í Afganistan
og Írak er öll í skötulíki, hefur leitt til gríðarlegar
spillingartilþrifa í þeim löndum og innan BNA líka. Íbúar þessara
sigruðu landa búa við vesæld, sem aldrei fyrr og hafa þeir þó margt
reynt.
Ísland varð ekki bráð stríðsbrjálæðinga á fyrsta áratug aldarinnar.
En trúbrjálæði frjálshyggjunnar molaði margan steininn á Íslandi þá
eins og víðar í veröldinni. Tekjuójöfnuður jókst, enda sköpuð
m.a.fámenn stétt fjármálamógúla fært mikið vald í hendur. Henni var
skapað ráðrúm með eftirlitsleysi, beinum framlögum og ívilnunum,
fært óskert meginvald yfir efnahagslífinu. Alið var á einkavæðingu,
ekki aðeins allra peningastofnanna. Vald peningafursta átti líka að
ná til æðstu menntastofnanna, allra ráðandi fjölmiðla, ná til
menningarlífsins, náttúrunytja. Valdið átti að smjúga inn í merg og
bein allra landsmanna, móta lífssýn þeirra, kjör og samfélagið
allt. Ísland var þó ekki einsdæmi hvað áráttuna varðaði.
Á Íslandi var ,,Bitzkrieg" ekki mögulegt, hvorki eiginlegt né
óeiginlegt. Með þjóðinni hafði lengi blundað samtaksvilji,
siðmenning og jafnaðarviðhorf, andstæða trúarborðskap
frjálshyggjunnar. Þótt hægribylgjan yrði róttæk á Íslandi á skömmum
tíma, brotnaði hún oft á skerjum. Samt blundar með boðberum hennar
sá draumur að útrýma skuli í sem mestum mæli öllu,sem kallst gæti
sameignarform fólks á samfélagsstoðum og samfélagseignum, skólum,
spítölum, almannavegum,náttúruauðlindum. Samtak fólkisins skal
verða sértak peningavaldhafa, markaðshyggjan einráð.
Á síðasta skeiði nýliðins áratugar varð íslenskt og alþjóðlegt
efnahagshrun, sem enginn sér nú fyrir endann á. Frjálshyggjutrúin
gæti við það beðið afhroð en við ógnarafl er að eiga, sem enn telur
sig vera rótfest. Yfirstandandi áfall hefur kallað fram ringlureið
í huga fólks, sem áður þoldi, þolir enn linnulausan áróður
hægriaflanna. Vinstriöfl þóttust áður heyja varnarstríð og völdu
taktíst undanhald gegn hægribylgju síðasta áratugar. Innan
vinstrihreyfingarinnar ríkir enn ákveðin ringlureið. Jafnvel hún
mengaðist af hægritrúaráróðri bólutímans.
Enginn skyldi vanmeta frjálshyggjuofstækið, þótt það velji
sér rólegt sýndar-yfirbragð. Hægriöflin eru enn albúin
til árása, þótt ein byltingartilraun þeirra hafi orðið öllum
dýrkeyptar ófarir. Hægt en bítandi reyna hægriöflin að finna á ný
þau vopn sem duga málstaðnum. Þau ætla frjálshyggjunni fullan
sigur, hverju sem tautar, hvað sem það kostar. Gegn þessu afli
dugar ekki undanhald.
Það býr mikið vit með Íslendingum almennt, gott siðferðiþrek. Brýnt
er að þeir skilji þó til botns hið stóra pólitíska samhengi,
standist sterkum áróðursöflum snúning, sameinist til góðra verka,
láti ringlureið og hægralýðskrum ekki móta huga sinn. Allra síst
eiga þeir að endurreisa svarinn óvin sinn af sárabeði.
Sá óvinur vísar nú til samfélags í áfalli af hans völdum, en
segist einn hafa lækninguna, þá formúlu sem skaðanum olli.
Íslendingar hafna því læknisráði.
Við svo búið er ekkert að óttast - allra síst framtíðina
Baldur Andrésson, sept 2011.